11 maja 2013

Wspomnienie

„Kto ratuje jedno życie,
jakby cały świat ratował”

Dr n. med. Tadeusz Górowski ratował wielu, w jakimś stopniu ratował też świat, który w ciągu 90 lat Jego życia zmienił się, zmienił się na lepsze.
Tadeusz Górowski urodził się 26 września 1923 r. w Warszawie, wkrótce po I wojnie światowej i Bitwie Warszawskiej 1920 r., w rozdzieranej konfliktami II Rzeczypospolitej. W 1934 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Mikołaja Reya w Warszawie. Przerwał ją wybuch II wojny światowej.
Maturę uzyskał w ramach tajnego nauczania w 1941 r. Koszmarną noc okupacji hitlerowskiej przeżył na prowincji, pracując w cukrowni w Lesznie koło Warszawy. Po wkroczeniu do Polski Armii Czerwonej w 1945 r. podjął studia medyczne w Łodzi. W 1951 r. ukończył je na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Unikał niemal obowiązkowego w ówczesnych czasach zaangażowania politycznego, nie ominęło go jednak powołanie do wojska, gdzie pracował jako lekarz w Łodzi, Gołdapi i Warszawie. Po szczęśliwym uzyskaniu zwolnienia ze służby powrócił do Instytutu Gruźlicy przy ul. Płockiej 26, gdzie wcześniej uczył się pod kierunkiem wybitnego klinicysty dr. Anastazego Landaua, a następnie prof. Bronisława Wiśniewskiego. Po wyjeździe prof. Wiśniewskiego z kraju kierownictwo kliniki, którą przemianowano na I Katedrę Chorób Wewnętrznych Studium Doskonalenia Lekarzy, objął prof. Walenty Hartwig. Pod jego kierunkiem w 1959 r. Tadeusz Górowski rozpoczął stosowanie radioizotopu 131I w leczeniu chorób tarczycy w Szpitalu Bielańskim w Warszawie. W 1965 r. obronił pracę doktorską, a następnie został mianowany adiunktem w Klinice Endokrynologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego.
Dzięki swojej pracowitości, zdolnościom i nieprzeciętnej inteligencji dr Tadeusz Górowski wkrótce został jednym z najlepszych w kraju specjalistów w zakresie rozpoznawania i leczenia chorób tarczycy. Był w naszym kraju pionierem leczenia chorób tarczycy radioizotopami. Został też autorem podręcznika „Choroby tarczycy” (cztery wydania) oraz odpowiednich rozdziałów w wielu podręcznikach chorób wewnętrznych lub endokrynologii. Był też autorem ponad 150 publikacji w czasopismach krajowych i zagranicznych. Jako nauczyciel akademicki i mistrz wielu pokoleń lekarzy w całym kraju, zyskał ich ogromne uznanie i szacunek.
Dr Tadeusz Górowski był też miłośnikiem i wyrafinowanym znawcą literatury, malarstwa i sztuki. Jego wyjątkowe poczucie humoru i dystans do samego siebie skrystalizowały się w opublikowanych przez Wydawnictwo Lekarskie PZWL „Anegdotach i historyjkach nie tylko dla lekarzy”.
Za działalność dydaktyczną i naukową dr Tadeusz Górowski otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Nie mogę też pominąć nadanego Mu, już jako pacjentowi naszego szpitala, dwa miesiące przed śmiercią, Medalu „Zasłużony dla Szpitala Bielańskiego im. ks. Jerzego Popiełuszki”.
Po otrzymaniu Sakramentu Chorych zmarł w domu rodzinnym 31 stycznia 2013 r.
Dr Tadeusz Górowski w ciągu 90 lat swojego życia dobrze zasłużył się ludziom i przyczynił się do zmiany otaczającego nas świata, który stał się zupełnie inny, chyba lepszy i piękniejszy niż za czasów Jego młodości.

Stefan Zgliczyński
Klinika Endokrynologii CMKP

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza