25 października 2013

Nowe przepisy prawne

mec. Beata Kozyra-Łukasiak

31 lipca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 23 lipca 2013 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się o wydanie licencji oraz posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 855.
Do przeprowadzania badań lekarskich jest uprawniony lekarz, który posiada:

  • uprawnienie do wykonywania badań, uzyskane zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia i opieki społecznej z 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w kodeksie pracy (DzU nr 69, poz. 332 ze zm.),
  • dodatkowe kwalifikacje wymagane do przeprowadzania badań lekarskich, uzyskane zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra zdrowia z 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się o pozwolenie na broń lub posiadających je (DzU z 2000 r., nr 79, poz. 898 ze zm.).

Badanie lekarskie obejmuje:

  1. ogólne badanie stanu zdrowia, w tym ocenę układu krążenia, układu ruchu i układu nerwowego,
  2. badania specjalistyczne:
    1. okulistyczne, w zakresie oceny narządu wzroku,
    2. psychiatryczne, w zakresie stanów chorobowych i zaburzeń funkcjonowania psychologicznego wykluczających możliwość wydania pozwolenia na broń,
  3. inne badania specjalistyczne i badania pomocnicze, w przypadku stwierdzenia przez uprawnionego lekarza, że są niezbędne do prawidłowej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej lub posiadającej ją.

Badania lekarskie i psychologiczne osoby ubiegającej się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej przeprowadza się na jej wniosek.
Badania lekarskie i psychologiczne osoby posiadającej licencję pracownika ochrony fizycznej przeprowadza się na wniosek pracodawcy lub właściwego komendanta wojewódzkiego policji, w przypadku uzasadnionego podejrzenia utraty zdolności fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej.
Wnioski wnosi się do uprawnionego lekarza.
Po przeprowadzeniu badania lekarskiego oraz na podstawie opinii uprawnionego psychologa uprawniony lekarz wydaje orzeczenie lekarskie.
W przypadku stwierdzenia w orzeczeniu lekarskim nieposiadania zdolności fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej, uprawniony lekarz sporządza dodatkowy egzemplarz orzeczenia lekarskiego i przekazuje niezwłocznie listem poleconym za potwierdzeniem odbioru, z zachowaniem poufności, właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu policji.
O przyczynach uzasadniających stwierdzenie w orzeczeniu lekarskim nieposiadania zdolności fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej uprawniony lekarz informuje osobę badaną po zakończeniu badania oraz dołącza pisemne uzasadnienie do dokumentacji badań osoby badanej.
Od orzeczenia lekarskiego przysługuje odwołanie.
Odwołanie przysługuje osobie badanej, pracodawcy kierującemu na badania lekarskie i psychologiczne oraz właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu policji.
Odwołanie wraz z jego uzasadnieniem wnosi się na piśmie w terminie 30 dni od dnia otrzymania orzeczenia lekarskiego, za pośrednictwem uprawnionego lekarza, który wydał orzeczenie lekarskie, do wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby badanej lub ze względu na siedzibę pracodawcy.
Uprawniony lekarz, za którego pośrednictwem jest wnoszone odwołanie, przekazuje je wraz z dokumentacją badań do podmiotu odwoławczego w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania.
Podmiot odwoławczy jest obowiązany do przeprowadzenia badania lekarskiego i psychologicznego oraz wydania orzeczenia lekarskiego w terminie 30 dni od dnia otrzymania odwołania.
Od orzeczenia lekarskiego wydanego w trybie odwoławczym nie przysługuje odwołanie.
Badanie lekarskie i psychologiczne osoby posiadającej licencję pracownika ochrony fizycznej przeprowadza się co trzy lata.
Badanie lekarskie i psychologiczne osoby, o której mowa wyżej, przeprowadza się w okresach krótszych niż trzy lata:

  • jeżeli w orzeczeniu lekarskim wskazano krótszy termin następnego badania,
  • po okresie niezdolności do pracy spowodowanej chorobą trwającą dłużej niż sześć miesięcy,
  • na wniosek pracodawcy lub właściwego komendanta wojewódzkiego policji – w przypadku uzasadnionego podejrzenia utraty zdolności fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej.

Orzeczenia lekarskie wydane na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność przez okres, na jaki zostały wydane.

31 lipca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z 19 lipca 2013 r. w sprawie warunków i trybu kierowania przez Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na rehabilitację leczniczą oraz udzielania zamówień na świadczenia i usługi rehabilitacyjne, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 860.
Przy kierowaniu na rehabilitację leczniczą uwzględnia się trwałość całkowitej niezdolności do pracy oraz okresowość całkowitej niezdolności do pracy, określoną w przepisach ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (DzU z 2008 r., nr 50, poz. 291 ze zm.). Całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za trwałą, jeżeli ubezpieczony nie rokuje odzyskania zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym, natomiast całkowitą niezdolność do pracy uznaje się za okresową, jeżeli ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.
Na rehabilitację leczniczą kieruje się osobę:

  1. uznaną okresowo za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym, która rokuje odzyskanie zdolności do pracy w gospodarstwie w wyniku leczenia i rehabilitacji, albo
  2. zagrożoną całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym, albo
  3. dziecko osoby podlegającej ubezpieczeniu społecznemu rolników – ze wskazań zdrowotnych.

Na rehabilitację leczniczą kieruje się osobę, o której mowa w pkt 1 i 2, jeżeli:

  1. podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy w pełnym zakresie albo
  2. podlega ubezpieczeniu wypadkowemu, chorobowemu i macierzyńskiemu na wniosek w pełnym zakresie nieprzerwanie co najmniej przez 18 miesięcy przed złożeniem wniosku o rehabilitację leczniczą, albo
  3. ma ustalone prawo do okresowej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy i zachowała zdolność do samodzielnej egzystencji.

Okres, o którym mowa w pkt 2, nie jest wymagany w przypadku osoby ubezpieczonej zagrożonej całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym wskutek wypadku przy pracy rolniczej.
Podstawę do skierowania na rehabilitację leczniczą stanowi prawomocne orzeczenie lekarza rzeczoznawcy kasy lub orzeczenie komisji lekarskiej kasy, wydane w postępowaniu orzeczniczym dla ustalenia prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego rolników oraz zawierające wskazania do rehabilitacji leczniczej.
O skierowanie na rehabilitację leczniczą można ubiegać się także na podstawie wniosku, sporządzonego przez lekarza prowadzącego leczenie, którego wzór określa załącznik do rozporządzenia.
Wniosek składa się w oddziale regionalnym albo placówce terenowej kasy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o skierowanie na rehabilitację leczniczą.
Wniosek podlega merytorycznej weryfikacji przez lekarza regionalnego inspektora orzecznictwa lekarskiego kasy, który ocenia potrzebę i celowość skierowania na rehabilitację leczniczą.
Podstawę do skierowania na rehabilitację leczniczą stanowi pozytywna ocena lekarza regionalnego inspektora orzecznictwa lekarskiego kasy.
Pierwszeństwo w skierowaniu na rehabilitację leczniczą ma osoba, dla której potrzeba rehabilitacji jest uzasadniona następstwem wypadku przy pracy rolniczej.
Osoba zagrożona całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym może być skierowana na rehabilitację leczniczą ponownie po 12 miesiącach od dnia zakończenia poprzedniej rehabilitacji.
Na rehabilitację leczniczą można skierować ponownie, po upływie sześciu miesięcy od dnia zakończenia poprzedniej rehabilitacji, osobę, która ma ustalone prawo do:

  • zasiłku chorobowego z tytułu czasowej niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 180 dni,
  • okresowej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.

Na rehabilitację leczniczą można skierować przed upływem podanych terminów w przypadkach uzasadnionych potrzebami prowadzonego leczenia.
Zwrot kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do zakładu rehabilitacji leczniczej, wskazanego w skierowaniu do odbycia rehabilitacji leczniczej, przysługuje osobie skierowanej na rehabilitację leczniczą po przybyciu do tego zakładu, w formie gotówkowej, najpóźniej w przedostatnim dniu pobytu w zakładzie rehabilitacji leczniczej.
Podstawowy okres trwania rehabilitacji leczniczej wynosi 21 dni.
Okres ten może być przedłużony lub skrócony w zależności od potrzeb zdrowotnych i terapeutycznych oraz rokowania przywrócenia zdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

10 sierpnia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 10 lipca 2013 r. w sprawie zgłoszeń podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 848.
Zgodnie z art. 27 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (DzU nr 234, poz. 1570 ze zm.) lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje zakażenie, chorobę zakaźną lub zgon z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, określone na podstawie rozporządzenia ministra zdrowia, jest obowiązany do niezwłocznego zgłoszenia tego faktu, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od chwili powzięcia podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej.
W przypadku osób przyjmowanych do szpitala z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej lub poddanych hospitalizacji z innych przyczyn, u których rozpoznano zakażenie lub chorobę zakaźną, powyższy obowiązek spoczywa na kierowniku szpitala.
Rozporządzenie określa:

  • wykaz zakażeń i chorób zakaźnych, w przypadku których podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z ich powodu są zgłaszane zgodnie z art. 27 ustawy,
  • podmioty, którym są przekazywane zgłoszenia podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej,
  • wzory formularzy zgłoszeń podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej,
  • sposób dokonywania zgłoszeń podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej,
  • tryb dokonywania zgłoszeń podejrzenia zachorowania na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną lub zgonu z powodu takiej choroby członka załogi lub pasażera odbywającego podróż międzynarodową.

Zgłoszenia podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej są przekazywane państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu albo państwowemu granicznemu inspektorowi sanitarnemu, właściwemu dla miejsca rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej.
Zgłoszenia podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, na stosownym formularzu, lekarz, felczer albo kierownik szpitala:

  • przesyła przesyłką poleconą, w kopertach opatrzonych wyraźnym adresem zwrotnym nadawcy i symbolem „ZLK”,
  • przesyła za pomocą środków komunikacji elektronicznej w postaci zaszyfrowanej, jeżeli pozwalają na to możliwości techniczne nadawcy i odbiorcy, lub
  • przekazuje bezpośrednio osobie upoważnionej do ich odbioru za pokwitowaniem w sposób zapewniający ochronę danych osobowych zawartych w zgłoszeniu.

Wykaz zakażeń i chorób zakaźnych, w przypadku których podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z ich powodu są dokonywane zgłoszenia, o których mowa w art. 27 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi:

  1. bąblowica i wągrzyca,
  2. biegunki o etiologii infekcyjnej lub nieustalonej u dzieci do lat dwóch,
  3. błonica,
  4. borelioza z Lyme,
  5. bruceloza,
  6. chlamydiozy – przenoszone drogą płciową,
  7. cholera,
  8. choroba Creutz-feldta-Jakoba i inne encefalopatie gąbczaste,
  9. czerwonka bakteryjna,
  10. dur brzuszny i zakażenia pałeczkami durowymi,
  11. dury rzekome A, B, C i zakażenia pałeczkami rzekomo durowymi,
  12. dur wysypkowy (w tym choroba Brilla-Zinssera) i inne riketsjozy,
  13. dżuma,
  14. giardioza,
  15. gorączka Q,
  16. gruźlica i inne mikobakteriozy,
  17. grypa (w tym grypa ptaków u ludzi) – wyłącznie w przypadku zachorowań potwierdzonych dodatnim wynikiem badań laboratoryjnych mających na celu izolację wirusa grypy lub wykrycie kwasu nukleinowego wirusa grypy, 18) inwazyjne zakażenia Neisseria meningitidis,
  18. inwazyjne zakażenia Streptococcus pneumoniae,
  19. inwazyjne zakażenia Streptococcus pyogenes,
  20. inwazyjne zakażenie Haemophilus influenzae,
  21. jersinioza,
  22. kampylobakterioza,
  23. kiła,
  24. kryptosporydioza,
  25. krztusiec,
  26. legioneloza,
  27. leptospirozy,
  28. listerioza,
  29. nagminne zapalenie przyusznic (świnka),
  30. nosacizna,
  31. odra,
  32. ornitozy,
  33. ospa prawdziwa,
  34. ospa wietrzna,
  35. ostre nagminne porażenie dziecięce (poliomyelitis),
  36. ostre porażenia wiotkie, w tym zespół Guillaina-Barrégo – u dzieci do 15. roku życia,
  37. płonica,
  38. pryszczyca,
  39. różyczka i zespół różyczki wrodzonej,
  40. rzeżączka,
  41. salmonellozy inne niż wywołane przez pałeczki Salmonella Typhi i Salmonella Paratyphi A, B, C,
  42. tężec,
  43. toksoplazmoza wrodzona,
  44. tularemia,
  45. wąglik,
  46. wirusowe gorączki krwotoczne, w tym żółta gorączka,
  47. wirusowe zapalenia wątroby (A, B, C, inne) oraz zakażenia wywołane przez wirusy zapalenia wątroby,
  48. włośnica,
  49. wścieklizna,
  50. zakażenia żołądkowo-jelitowe oraz zatrucia pokarmowe o etiologii infekcyjnej lub nieustalonej,
  51. zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV) i zespół nabytego niedoboru odporności (AIDS),
  52. zakażenie wirusem zachodniego Nilu,
  53. zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub mózgu o etiologii infekcyjnej lub nieustalonej,
  54. zatrucie jadem kiełbasianym (botulizm),
  55. zespół hemolityczno-mocznicowy i inne postaci zakażenia werotoksycznymi pałeczkami Escherichia coli (STEC/VTEC),
  56. zespół ostrej niewydolności oddechowej (SARS).

13 sierpnia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 9 lipca 2013 r. w sprawie Systemu Monitorowania Zagrożeń, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 853.
System w zakresie minimalnej funkcjonalności zapewnia następujące usługi:

  • przyjęcia, zapisania oraz przechowania przesłanych do systemu zgłoszeń, wraz z ewentualnymi załącznikami, oraz potwierdzenia faktu ich odbioru,
  • automatycznej rejestracji zgłoszeń,
  • weryfikacji poprawności zgłoszenia pod względem braków formalnych oraz jego odrzucenia w przypadku negatywnej weryfikacji wraz ze wskazaniem wykrytych nieprawidłowości,
  • nadawania statusu informacji przekazanej do systemu,
  • generowania i publikacji raportów, w tym raportów statystycznych,
  • automatycznego generowania wykazu zgłoszeń oraz ich udostępniania administratorom danych,
  • udostępniania uprawnionym podmiotom informacji o zagrożeniach i niepożądanych zdarzeniach, stanowiących zagrożenie dla zdrowia lub życia, przy wykorzystaniu systemów Elektronicznej Platformy Gromadzenia, Analizy i Udostępnienia Zasobów Cyfrowych o Zdarzeniach Medycznych i Systemu Wspomagania Ratownictwa Medycznego.

System zapewnia realizację usług przez umieszczanie i odbieranie dokumentów elektronicznych w formacie XML w strukturach i formatach umożliwiających komunikację między systemami teleinformatycznymi, z wykorzystaniem protokołów komunikacyjnych i szyfrujących.
Dokumenty elektroniczne opatruje się bezpiecznym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP.
Wzory dokumentów elektronicznych są przechowywane w centralnym repozytorium wzorów dokumentów elektronicznych, w portalu edukacyjno-informacyjnym, oraz w Biuletynie Informacji Publicznej Ministra Zdrowia.

23 sierpnia 2013 r. weszła w życie ustawa z 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy o związkach zawodowych, opublikowana w DzU z 2013 r., poz. 853.
Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym czterech miesięcy.
W każdym systemie czasu pracy, jeżeli jest to uzasadnione przyczynami obiektywnymi lub technicznymi, lub dotyczącymi organizacji pracy, okres rozliczeniowy może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 12 miesięcy, z zachowaniem ogólnych zasad dotyczących ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników.
Rozkład czasu pracy danego pracownika może być sporządzony – w formie pisemnej lub elektronicznej – na okres krótszy niż okres rozliczeniowy, obejmujący jednak co najmniej miesiąc. Pracodawca przekazuje pracownikowi rozkład czasu pracy co najmniej na tydzień przed rozpoczęciem pracy w okresie, na który został sporządzony ten rozkład.
Pracodawca nie ma obowiązku sporządzania rozkładu czasu pracy, jeżeli:

  • rozkład czasu pracy pracownika wynika z prawa pracy, obwieszczenia albo z umowy o pracę;
  • w porozumieniu z pracownikiem ustali czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań, uwzględniając wymiar czasu pracy wynikający z norm czasu pracy określonych na wstępie, w takim przypadku rozkład czasu pracy ustala pracownik;
  • na pisemny wniosek pracownika stosuje do niego rozkład czasu pracy, który może przewidywać różne godziny rozpoczynania pracy w dniach, które zgodnie z tym rozkładem są dla pracowników dniami pracy.

Rozkład ten może przewidywać przedział czasu, w którym pracownik decyduje o godzinie rozpoczęcia pracy. We wspomnianych rozkładach czasu pracy ponowne wykonywanie pracy w tej samej dobie nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych – na pisemny wniosek pracownika ustali mu indywidualny rozkład czasu pracy.
Jeżeli w danym miesiącu, ze względu na rozkład czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, pracownik nie ma obowiązku wykonywania pracy, przysługuje mu wynagrodzenie w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę ustalane na podstawie odrębnych przepisów. W przypadku pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy wysokość wynagrodzenia ustala się proporcjonalnie do tego wymiaru czasu pracy.
System przerywanego czasu pracy wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a jeżeli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa – w porozumieniu z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u tego pracodawcy.
Jeżeli nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, pracodawca uzgadnia treść porozumienia z organizacjami związkowymi reprezentatywnymi.
Systemy i rozkłady czasu pracy oraz przyjęte okresy rozliczeniowe czasu pracy ustala się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo w obwieszczeniu, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest zobowiązany do ustalenia regulaminu pracy.
Nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych czas odpracowania zwolnienia od pracy, udzielonego pracownikowi, na jego pisemny wniosek, w celu załatwienia spraw osobistych.

1 września 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 23 lipca 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 931.
Świadczenia gwarantowane obejmują:

  1. uzdrowiskowe leczenie szpitalne dzieci w wieku od 3 do 18 lat,
  2. uzdrowiskowe leczenie sanatoryjne dzieci w wieku od 7 do 18 lat,
  3. uzdrowiskowe leczenie sanatoryjne dzieci w wieku od 3 do 6 lat pod opieką dorosłych,
  4. uzdrowiskowe leczenie szpitalne dorosłych,
  5. uzdrowiskowe leczenie sanatoryjne dorosłych,
  6. uzdrowiskową rehabilitację dla dorosłych w szpitalu uzdrowiskowym,
  7. uzdrowiskową rehabilitację dla dorosłych w sanatorium uzdrowiskowym,
  8. uzdrowiskowe leczenie ambulatoryjne dorosłych i dzieci.

Świadczenia gwarantowane są realizowane w warunkach ambulatoryjnych i stacjonarnych.
Czas trwania leczenia uzdrowiskowego wynosi:

  • 27 dni – w przypadku świadczenia gwarantowanego, o którym mowa w pkt 1,
  • 21 dni – w przypadku świadczenia, o którym mowa w pkt 2-5,
  • 28 dni – w przypadku świadczenia, o którym mowa w pkt 6 i 7,
  • od 6 do 18 dni – w przypadku świadczenia, o którym mowa w pkt 8.

Czas trwania leczenia uzdrowiskowego, o którym mowa w pkt 1, 4 i 6, może być przedłużony jednokrotnie na okres nieprzekraczający czasu określonego powyżej, za zgodą oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, który potwierdził skierowanie na leczenie uzdrowiskowe.
Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.
Świadczenia gwarantowane są udzielane zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, z wykorzystaniem metod diagnostyczno-terapeutycznych, innych niż stosowane w medycynie niekonwencjonalnej, ludowej lub orientalnej. W zakresie koniecznym do wykonania świadczeń gwarantowanych świadczeniodawca zapewnia świadczeniobiorcy nieodpłatnie badania diagnostyczne oraz leki i wyroby medyczne, w tym wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi, i środki pomocnicze.
Ustala się poziomy warunków zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym, ze względu na standard pokoju:
poziom I:

  • pokój jednoosobowy z pełnym węzłem higieniczno-sanitarnym,
  • pokój jednoosobowy w studiu,

poziom VI:

  • – pokój wieloosobowy bez pełnego węzła higieniczno-sanitarnego.

Poziom finansowania przez świadczeniobiorcę kosztów wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym za jeden dzień pobytu w przypadku świadczeń gwarantowanych, o których mowa w pkt 5 i 7, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.
Przepisy rozporządzenia stosuje się do świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych od 1 stycznia 2014 r., z wyjątkiem przepisów dotyczących kosztów wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym za jeden dzień pobytu określonych w załączniku nr 2, które stosuje się do świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych od 1 października 2013 r.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza