8 marca 2017

Powtórka z Kodeksu Etyki Lekarskiej

Konstanty Radziwiłł

Podstawa kodeksu: art. 25.

Zwolnienie z zachowania tajemnicy lekarskiej może nastąpić:

– gdy pacjent wyrazi na to zgodę,     

– jeśli zachowanie tajemnicy w sposób istotny zagraża zdrowiu lub życiu pacjenta lub innych osób, oraz

– jeśli zobowiązują do tego przepisy prawa.

Już blisko 2500 lat temu Hipokrates przysięgał: „Cokolwiek przy leczeniu albo też poza leczeniem w życiu ludzi ujrzę lub usłyszę, czego ujawniać nie można, milczał o tym będę, za świętą tajemnicę to mając”. Oczywiście obowiązek zachowania w tajemnicy informacji o pacjencie i jego otoczeniu ma swoje granice. I jasne, że są okoliczności, w których nie tylko można, ale nawet należy je odpowiednim osobom ujawnić. Po pierwsze, sam chory może lekarza zwolnić z obowiązku zachowania tajemnicy. Zwykle dotyczy to określonych osób, ale pacjent może także (udzielając wyraźnego upoważnienia) pozwolić na informowanie opinii publicznej o jego stanie zdrowia. Po drugie, lekarz powinien (najlepiej uprzedzając o tym pacjenta) ujawnić fakty zwykle objęte tajemnicą, jeśli ich nieujawnienie w istotny sposób zagraża czyjemuś zdrowiu lub życiu. I wreszcie po trzecie, są okoliczności, w których przepisy prawa zwalniają lekarza z obowiązku zachowania tajemnicy: gdy badanie zostało przeprowadzone na żądanie uprawnionych do tego organów i instytucji, gdy zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innemu lekarzowi lub uprawnionym osobom uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń, a także gdy tak stanowią ustawy. Warto jednak pamiętać, że decydując się na ujawnienie tajemnicy lekarskiej, lekarz zawsze powinien zachowywać daleko idącą wstrzemięźliwość i ograniczyć to ujawnienie do rzeczywiście niezbędnego zakresu. ■

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza