26 marca 2019

Nowe przepisy prawne

Mec. Beata Kozyra-Łukasiak

7 lutego 2019 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 31 stycznia 2019 zmieniające rozporządzenie w sprawie specjalizacji w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia, opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 226.

Dziedziny mające zastosowanie w ochronie zdrowia, w których może być uzyskiwany tytuł specjalisty: epidemiologia, fizyka medyczna, inżynieria medyczna, neurologopedia, promocja zdrowia i edukacja zdrowotna, psychologia kliniczna, zdrowie publiczne, zdrowie środowiskowe, mikrobiologia, toksykologia, przemysł farmaceutyczny, radiofarmacja, surdologopedia, psychoseksuologia, embriologia, zostały uzupełnione o psychoterapię dzieci i młodzieży.

9 lutego 2019 r. weszła w życie ustawa z 6 grudnia 2018 o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w DzU z 2019 r., poz. 150.

Zgodnie z przepisem art. 40 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu.

Przepisu nie stosuje się, gdy:

1) tak stanowią ustawy;

2) badanie lekarskie zostało przeprowadzone na żądanie uprawnionych na podstawie odrębnych ustaw organów i instytucji; wówczas lekarz jest obowiązany poinformować o stanie zdrowia pacjenta wyłącznie te organy i instytucje;

3) zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób;

4) pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie tajemnicy po poinformowaniu o niekorzystnych dla pacjenta skutkach jej ujawnienia;

5) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie lekarzowi sądowemu;

6) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innemu lekarzowi lub uprawnionym osobom uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń.

Ujawnienie tajemnicy może nastąpić wyłącznie w niezbędnym zakresie. W sytuacji, o której mowa w pkt. 4, zakres ujawnienia tajemnicy może określić pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy.

Lekarz, z zastrzeżeniem sytuacji, o których mowa w pkt. 1–5, jest związany tajemnicą również po śmierci pacjenta, chyba że zgodę na ujawnienie tajemnicy wyrazi osoba bliska w rozumieniu przepisów ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta. Osoba bliska wyrażająca zgodę na ujawnienie tajemnicy może określić zakres jej ujawnienia.

Zwolnienia z tajemnicy lekarskiej nie stosuje się, jeśli jej ujawnieniu sprzeciwi się inna osoba bliska w rozumieniu przepisów ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta lub sprzeciwił się temu pacjent za życia. Sprzeciw dołącza się do dokumentacji medycznej pacjenta.

W przypadku sporu między osobami bliskimi o ujawnienie tajemnicy lub o zakres jej ujawnienia zgodę na ujawnienie tajemnicy wyraża sąd ostatniego miejsca zwykłego pobytu spadkodawcy, a jeżeli jego miejsca zwykłego pobytu w Polsce nie da się ustalić – sąd miejsca, w którym znajduje się majątek spadkowy lub jego część (sąd spadku), w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej lub lekarza.

Lekarz może wystąpić z wnioskiem do sądu także w przypadku uzasadnionych wątpliwości, czy osoba występująca o ujawnienie tajemnicy lub sprzeciwiająca się jej ujawnieniu jest osobą bliską. Sąd, wyrażając zgodę na ujawnienie tajemnicy, może określić zakres jej ujawnienia.

W przypadku gdy pacjent za życia sprzeciwił się ujawnieniu tajemnicy lekarskiej, sąd spadku w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej może wyrazić zgodę na ujawnienie tajemnicy i określić zakres jej ujawnienia, jeżeli jest to niezbędne w celu dochodzenia odszkodowania lub zadośćuczynienia, z tytułu śmierci pacjenta albo dla ochrony życia lub zdrowia osoby bliskiej.

W przypadku wystąpienia z wnioskiem sąd bada interes uczestników postępowania, rzeczywistą więź osoby bliskiej ze zmarłym pacjentem, wolę zmarłego pacjenta oraz okoliczności wyrażenia sprzeciwu.

Lekarz nie może podać do publicznej wiadomości danych umożliwiających identyfikację pacjenta bez jego zgody.

Zgodnie z przepisami ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta, pacjent ma prawo do zachowania w tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny, w tym udzielające mu świadczeń zdrowotnych, informacji z nim związanych, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu medycznego.

W celu realizacji tego prawa osoby wykonujące zawód medyczny są obowiązane zachować w tajemnicy informacje związane z pacjentem, w szczególności ze stanem jego zdrowia.

Przepisu nie stosuje się, gdy:

1) tak stanowią przepisy odrębnych ustaw,

2) zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób,

3) pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie tajemnicy,

4) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innym osobom wykonującym zawód medyczny, uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń.

Przepisu nie stosuje się również do postępowania przed wojewódzką komisją do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych.

W wymienionych sytuacjach ujawnienie tajemnicy może nastąpić wyłącznie w niezbędnym zakresie. W sytuacji,
o której mowa w pkt. 3, zakres ujawnienia tajemnicy może określić pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy.

Osoby wykonujące zawód medyczny, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w pkt. 1–3 i postępowania przed komisją wojewódzką, są związane tajemnicą również po śmierci pacjenta, chyba że zgodę na ujawnienie tajemnicy wyrazi osoba bliska.

Osoba bliska oznacza małżonka, krewnego do drugiego stopnia lub powinowatego do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciela ustawowego, osobę pozostającą we wspólnym pożyciu lub osobę wskazaną przez pacjenta.

Osoba bliska wyrażająca zgodę na ujawnienie tajemnicy może określić zakres jej ujawnienia.

Zwolnienia z tajemnicy za zgodą osoby bliskiej nie stosuje się, jeśli ujawnieniu tajemnicy sprzeciwi się inna osoba bliska lub sprzeciwił się temu pacjent za życia. Sprzeciw dołącza się do dokumentacji medycznej pacjenta.

Przed wyrażeniem sprzeciwu pacjent ma prawo uzyskania informacji o skutkach złożenia sprzeciwu.

W przypadku sporu między osobami bliskimi o ujawnienie tajemnicy lub o zakres jej ujawnienia zgodę na ujawnienie tajemnicy wyraża sąd spadku w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej lub osoby wykonującej zawód medyczny. Osoba wykonująca zawód medyczny może wystąpić z wnioskiem do sądu także w przypadku uzasadnionych wątpliwości, czy osoba występująca o ujawnienie tajemnicy lub sprzeciwiająca się jej ujawnieniu jest osobą bliską. Sąd, wyrażając zgodę na ujawnienie tajemnicy, może określić zakres jej ujawnienia.

Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu bądź osobie upoważnionej przez pacjenta.

Po śmierci pacjenta dokumentacja medyczna jest udostępniana osobie upoważnionej przez pacjenta za życia lub osobie, która w chwili zgonu pacjenta była jego przedstawicielem ustawowym. Dokumentacja medyczna jest udostępniana także osobie bliskiej, chyba że sprzeciwi się temu inna osoba bliska lub sprzeciwił się temu pacjent za życia.

W przypadku sporu między osobami bliskimi o udostępnienie dokumentacji medycznej zgodę na udostępnienie wyraża sąd spadku w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej lub osoby wykonującej zawód medyczny. Osoba wykonująca zawód medyczny może wystąpić z wnioskiem do sądu także w przypadku uzasadnionych wątpliwości, czy osoba występująca o udostępnienie dokumentacji lub sprzeciwiająca się udostępnieniu jest osobą bliską.

W przypadku gdy pacjent za życia sprzeciwił się udostępnieniu dokumentacji medycznej, sąd spadku w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej może wyrazić zgodę na udostępnienie dokumentacji medycznej i określić zakres jej udostępnienia w sytuacji określonej w ustawie.

13 lutego 2019 r. zostało opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 277, obwieszczenie prezesa Rady Ministrów z 29 stycznia 2019 w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych zasad i trybu kierowania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych na rehabilitację leczniczą oraz udzielania zamówień na usługi rehabilitacyjne.

14 lutego 2019 r. weszła w życie ustawa z 31 stycznia 2019 o zmianie ustawy – Prawo
o szkolnictwie wyższym i nauce, opublikowana w DzU z 2019 r., poz. 276.

W okresie od dnia stwierdzenia wygaśnięcia mandatu do dnia wyboru albo powołania rektora obowiązki rektora pełni osoba wskazana w statucie uczelni, a w przypadku braku wskazania takiej osoby – najstarszy członek senatu posiadający co najmniej stopień doktora.

20 lutego 2019 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z 4 stycznia 2019 w sprawie wojskowo-medycznych kursów kwalifikacyjnych, opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 218.

Rozporządzenie określa ramowe programy wojskowo-medycznych kursów kwalifikacyjnych dla ratowników medycznych wykonujących zadania zawodowe samodzielnie lub na zlecenie lekarza, w podmiotach leczniczych będących jednostkami budżetowymi i jednostkami wojskowymi, dla których podmiotem tworzącym jest minister obrony narodowej, oraz w jednostkach podległych ministrowi obrony narodowej niebędących podmiotami leczniczymi.

21 lutego 2019 r. zostało opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 340, obwieszczenie ministra infrastruktury z 30 stycznia 2019 w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia ministra infrastruktury i rozwoju w sprawie wymagań zdrowotnych, badań lekarskich i psychologicznych oraz oceny zdolności fizycznej i psychicznej osób ubiegających się o świadectwo maszynisty albo o zachowanie jego ważności.

22 lutego 2019 r. zostało opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 349, obwieszczenie ministra sprawiedliwości z 7 lutego 2019 w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia ministra sprawiedliwości w sprawie wykazu zakładów leczniczych, w tym psychiatrycznych, przeznaczonych do wykonywania tymczasowego aresztowania, oraz warunków zabezpieczenia tych zakładów.

22 lutego 2019 r. zostało opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 345, obwieszczenie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 1 lutego 2019 w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.

23 lutego 2019 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 lutego 2019 w sprawie ośrodka administrującego Systemem Informowania o Ciężkich Działaniach Niepożądanych Spowodowanych Stosowaniem Produktów Kosmetycznych, opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 350.

25 lutego 2019 r. zostało opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 357, obwieszczenie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 1 lutego 2019 w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej.

6 marca 2019 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 5 lutego 2019 w sprawie wzoru wniosku o wydanie zgody na wytwarzanie produktu leczniczego terapii zaawansowanej – wyjątku szpitalnego oraz wniosku o zmianę tej zgody, opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 313.

8 marca 2019 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 5 lutego 2019 zmieniające rozporządzenie w sprawie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych przez świadczeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środków publicznych, opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 333.

Świadczeniodawcy udzielający świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych tworzą i prowadzą w formie elektronicznej rejestr świadczeń opieki zdrowotnej.

W rejestrze gromadzone są dane charakteryzujące każde udzielone świadczenie opieki zdrowotnej, finansowane ze środków publicznych na zasadach i w zakresie określonych w ustawie.

Zmiany zostały wprowadzone w załączniku nr 3 do rozporządzenia, zawierającym kody wymagane do oznaczania poszczególnych kategorii – w tabeli określającej kod tytułu uprawnienia dodatkowego, w załączniku nr 11 do rozporządzenia, zawierającym wykaz świadczeń, w przypadku udzielania których świadczeniodawcy prowadzą listy oczekujących na udzielenie świadczenia, oraz w załączniku nr 12 do rozporządzenia, zawierającym wykaz świadczeń, w przypadku udzielania których świadczeniodawcy prowadzą listy oczekujących na udzielenie świadczeń w czasie rzeczywistym w aplikacji udostępnionej przez prezesa NFZ.

9 marca 2019 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 31 stycznia 2019 w sprawie programu pilotażowego kompleksowej opieki nad świadczeniobiorcami z niewydolnością serca, opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 353.

Głównym celem programu pilotażowego jest ocena efektywności organizacyjnej i klinicznej modelu kompleksowej opieki nad świadczeniobiorcami z niewydolnością serca. Szczegółowymi celami programu pilotażowego są natomiast: wczesne wykrywanie niewydolności serca i określenie jej etiologii, spowolnienie postępu niewydolności serca, optymalne wykorzystanie zasobów dostępnych w leczeniu szpitalnym w opiece nad osobami z niewydolnością serca przez wdrożenie systemu referencyjności w opiece nad osobami z niewydolnością serca, a także poprawa długości i jakości życia osób z niewydolnością serca oraz ograniczenie liczby zaostrzeń niewydolności serca.

Programem pilotażowym jest objętych nie więcej niż 5 tys. świadczeniobiorców z rozpoznaniem niewydolności serca, w szczególności z:

– nowym rozpoznaniem niewydolności serca w klasie NYHA II-IV,

– rozpoznaniem niewydolności serca w klasie NYHA II-IV oraz NYHA I, jeżeli z powodu niewydolności serca osoby te uzyskiwały świadczenia w okresie ostatnich 6 miesięcy liczonych od dnia, w którym dokonano kwalifikacji do programu pilotażowego, i aktualnie pozostają pod opieką lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.

Program pilotażowy jest realizowany zgodnie z następującymi warunkami:

– program pilotażowy obejmuje świadczenia opieki zdrowotnej świadczone w:

  1. a) podstawowej opiece zdrowotnej z zapewnieniem porady konsultacyjnej lekarza specjalisty w podmiotach leczniczych,
  2. b) ambulatoryjnej opiece specjalistycznej w poradniach działających przy szpitalach (w zależności od potrzeby: porada lekarska wstępna, kompleksowa, kontrolna, porada pielęgniarska: telefoniczna, ambulatoryjna, porada psychologiczna, badania diagnostyczne oraz świadczenia z zakresu edukacji zdrowotnej),
  3. c) leczeniu szpitalnym w zakresie I lub II poziomu referencyjnego,
  4. d) rehabilitacji leczniczej, w szczególności rehabilitacji kardiologicznej realizowanej w warunkach stacjonarnych, ambulatoryjnych i domowych (rehabilitacja hybrydowa),

– dla realizatorów programu pilotażowego świadczących opiekę kardiologiczną w leczeniu szpitalnym ustala się dwa poziomy referencyjne:

  1. a) I poziom referencyjny dotyczy podmiotów leczniczych I lub II poziomu według systemu podstawowego szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej posiadających szpitalny oddział ratunkowy lub izbę przyjęć oraz możliwość świadczenia opieki jednodniowej,
  2. b) II poziom referencyjny dotyczy podmiotów leczniczych III lub ogólnopolskiego poziomu według systemu podstawowego szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej, realizujących świadczenia wysokospecjalistyczne, posiadających szpitalny oddział ratunkowy lub izbę przyjęć oraz możliwość świadczenia hospitalizacji jednodniowej,

– świadczenia realizowane w programie pilotażowym mogą być udzielane w różnych lokalizacjach,

– warunki realizacji świadczeń, w tym wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną, odpowiadają wymaganiom określonym w obowiązujących przepisach.

Realizatorem programu pilotażowego może być podmiot posiadający umowę z NFZ w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna lub ambulatoryjna opieka specjalistyczna, lub leczenie szpitalne, lub świadczenia wysokospecjalistyczne, lub rehabilitacja lecznicza kardiologiczna, lub kardiologiczna telerehabilitacja hybrydowa, realizowana w ramach ośrodka lub oddziału dziennego, lub stacjonarnie.

Program pilotażowy jest realizowany przez ośrodki koordynujące oraz ośrodki realizujące.

Ośrodek koordynujący ma w swojej strukturze lub zawiera umowę o współpracę z co najmniej jednym ośrodkiem udzielającym świadczeń opieki zdrowotnej w następujących zakresach lub rodzajach świadczeń:

– podstawowa opieka zdrowotna,

– ambulatoryjna opieka specjalistyczna,

– leczenie szpitalne,

– rehabilitacja lecznicza – kardiologiczna lub kardiologiczna telerehabilitacja hybrydowa, realizowana
w ośrodku lub na oddziale dziennym albo stacjonarnie.

Jeżeli ośrodek koordynujący ma komórki organizacyjne umożliwiające realizację świadczeń opieki zdrowotnej we wszystkich zakresach lub w wymienionych rodzajach świadczeń, może realizować program pilotażowy bez udziału ośrodków realizujących.

Załącznik nr 1 do rozporządzenia zawiera wykaz ośrodków koordynujących.

1 kwietnia 2019 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 4 lutego 2019 w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ratownictwa medycznego, opublikowane w DzU z 2019 r., poz. 237.

Rozporządzenie określa:

– wykaz świadczeń gwarantowanych z zakresu ratownictwa medycznego,

– warunki realizacji świadczeń gwarantowanych.

Świadczeniami gwarantowanymi są świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez zespoły ratownictwa medycznego, w rozumieniu ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, w warunkach pozaszpitalnych, w celu ratowania osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

W zakresie koniecznym do wykonania świadczeń gwarantowanych świadczeniobiorcy zapewnia się nieodpłatnie leki i wyroby medyczne.

Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych udzielanych przez specjalistyczny zespół ratownictwa medycznego określa załącznik nr 1 do rozporządzenia, przez podstawowy zespół ratownictwa medycznego – załącznik nr 2, przez lotniczy zespół ratownictwa medycznego – załącznik nr 3.

1 kwietnia 2019 r. weszła w życie część przepisów ustawy z 6 grudnia 2018 o zmianie niektórych ustaw w związku z e-skierowaniem oraz listami oczekujących na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej, opublikowanej w DzU z 2018 r., poz. 2429.

Zmiany wprowadzone w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych:

W przypadku świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych na podstawie skierowania świadczeniobiorca jest obowiązany udostępnić świadczeniodawcy, przed dokonaniem wpisu na listę oczekujących na udzielenie świadczenia:

– klucz dostępu do skierowania, albo

– kod dostępu oraz numer PESEL, a w przypadku jego braku – serię i numer paszportu lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość,

W tym przypadku świadczeniodawca dokonuje wpisu na listę oczekujących na udzielenie świadczenia przez określenie odpowiedniego statusu skierowania, a także umożliwia ponowne użycie skierowania, w przypadku skreślenia z listy z powodu określonego w ustawie, przez zmianę jego statusu w systemie teleinformatycznym.

W przypadku braku dostępu do systemu teleinformatycznego świadczeniodawca wpisuje świadczeniobiorcę w kolejnej pozycji prowadzonej przez siebie listy oczekujących na udzielenie świadczenia na podstawie informacji o wystawionym skierowaniu, którą otrzymuje świadczeniobiorca. Niezwłocznie po uzyskaniu dostępu do systemu teleinformatycznego świadczeniodawca dokonuje wpisu na listę oczekujących.

Lista oczekujących na udzielenie świadczenia stanowi część harmonogramu przyjęć. W przypadku wystąpienia okoliczności, które uniemożliwiają zachowanie terminu wynikającego z listy oczekujących, przekazanie świadczeniobiorcy informacji o zmianie terminu udzielenia świadczenia, w przypadku świadczeń, dla których do planowanego terminu udzielenia świadczenia pozostało więcej niż 180 dni, może odbywać się raz na 3 miesiące.

W przypadku gdy świadczeniobiorca nie może stawić się u świadczeniodawcy w wyznaczonym terminie, świadczeniodawca może informować o możliwości zmiany terminu udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej świadczeniobiorców oczekujących na udzielenie świadczenia wpisanych na tę listę, którym określono termin udzielenia świadczenia w przedziale między 7. a 30. dniem od upływu terminu wyznaczonego dla świadczeniobiorcy, który nie stawił się u świadczeniodawcy w celu skorzystania ze świadczenia opieki zdrowotnej lub zrezygnował z tego świadczenia, z uwzględnieniem kryteriów medycznych.

W przypadku gdy świadczeniobiorca otrzyma więcej niż jedno skierowanie wystawione w postaci elektronicznej na takie samo świadczenie opieki zdrowotnej, w celu otrzymania danego świadczenia świadczeniobiorca może wpisać się na jedną listę oczekujących u jednego świadczeniodawcy.

Skierowanie jest wystawiane w postaci papierowej albo elektronicznej.

Minister zdrowia określi w drodze rozporządzenia wykaz świadczeń opieki zdrowotnej, dla których skierowania są wystawiane w postaci elektronicznej w Systemie Informacji Medycznej, mając na uwadze sposób finansowania tych świadczeń oraz z uwzględnieniem zasad realizacji świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie skierowania (art. 59aa ust. 2 ustawy).

Skierowania określone w przepisach wspomnianego rozporządzenia są wystawiane w postaci papierowej w przypadku:

– braku dostępu do systemu teleinformatycznego,

– skierowania dla osoby o nieustalonej tożsamości,

– skierowania wystawianego przez lekarza będącego obywatelem państwa członkowskiego UE, który może czasowo i okazjonalnie wykonywać zawód na terenie RP, albo przez pielęgniarkę i położną posiadającą taki status.

Numer identyfikujący skierowanie jest nadawany przez system teleinformatyczny usługodawcy. Skierowania zapisuje się i przechowuje w SIM. Treść skierowania zapisanego w SIM nie może być zmieniana. Skierowanie wymagające zmiany musi zostać anulowane w SIM przez osobę, która je wystawiła, a zmiana jego treści następuje przez wystawienie nowego skierowania.

W przypadku wspomnianego skierowania świadczeniobiorca otrzymuje informację o wystawionym skierowaniu zawierającą następujące dane:

– numer składający się z 44 cyfr generowany w momencie zapisu skierowania przez system teleinformatyczny umożliwiający dostęp do skierowania (klucz dostępu do skierowania),

– numer składający się z 4 cyfr generowany w momencie zapisu skierowania przez system teleinformatyczny, umożliwiający dostęp do skierowania w połączeniu
z identyfikatorem usługobiorcy numerem PESEL (kod dostępu),

– identyfikator skierowania,

– datę wystawienia skierowania,

– imię i nazwisko świadczeniobiorcy,

– nazwę usługodawcy oraz jego identyfikator,

– imię i nazwisko osoby wystawiającej skierowanie,

– identyfikator pracownika medycznego,

– numer telefonu do świadczeniodawcy wystawiającego skierowanie,

– typ skierowania,

– informację „przypadek pilny”, jeżeli dotyczy,

– oznaczenie rodzaju podmiotu, do którego kieruje się świadczeniobiorcę, jeżeli dotyczy,

– wskazane przez osobę wystawiającą skierowanie miejsce jego realizacji, jeżeli dotyczy.

Informacje te świadczeniobiorca otrzymuje:

– pod wskazanym w systemie informacji w ochronie zdrowia adresem poczty elektronicznej, jeżeli dotyczy,

– pod wskazanym w systemie informacji w ochronie zdrowia numerem telefonu, w postaci wiadomości tekstowej, zawierającej co najmniej kod dostępu oraz informację o konieczności podania numeru PESEL, jeżeli dotyczy,

– w postaci wydruku – w przypadku braku wskazania w systemie informacji w ochronie zdrowia danych, o których mowa wyżej, oraz na żądanie świadczeniobiorcy, albo w innej uzgodnionej postaci zawierającej co najmniej klucz dostępu do skierowania lub kod dostępu – w przypadku udzielania świadczenia opieki zdrowotnej w miejscu wezwania lub badania za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności i braku możliwości przekazania informacji w postaci wydruku.

Informacja o wystawionym skierowaniu może zawierać fotokody, w tym kody QR (Quick Response Code oznacza dwuwymiarowy odpowiednik zwykłego kodu kreskowego).

Zmiany wprowadzone w ustawie o systemie informacji w ochronie zdrowia:

Elektroniczna dokumentacja medyczna to dokumenty wytworzone w postaci elektronicznej, opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo z wykorzystaniem sposobu potwierdzania pochodzenia oraz integralności danych dostępnego w systemie teleinformatycznym oferowanym bezpłatnie przez ZUS:

– recepty wymienione w przepisach wydanych na podstawie art. 13a ustawy, który stanowi, że minister zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje elektronicznej dokumentacji medycznej, mając na uwadze konieczność zapewnienia realizacji prawa dostępu do dokumentacji medycznej oraz stopień przygotowania usługodawców do prowadzenia elektronicznej dokumentacji medycznej,

– skierowania wymienione w przepisach wydanych na podstawie art. 59aa ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Skierowania, o których mowa, mogą być wystawiane w postaci papierowej do 31 grudnia 2020 r.

Zgodnie z przepisem art. 56 ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia, dokumentacja medyczna określona w przepisach wydanych na podstawie art. 13a ustawy może być prowadzona w postaci papierowej do 31 grudnia 2018 r., a recepty mogą być wystawiane w postaci papierowej do 31 grudnia 2019 r.

Dane zawarte w elektronicznej dokumentacji medycznej określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 13a, za pośrednictwem SIM udostępnia się od 1 stycznia 2021 r.

Apteki są obowiązane do zgłoszenia jednostce podległej ministrowi zdrowia, właściwej w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia, gotowości podłączenia swoich systemów do systemu oraz do podłączenia się do tego systemu, nie później niż do 31 grudnia 2018 r.

Usługodawcy, z wyłączeniem aptek, są obowiązani do zgłoszenia jednostce podległej ministrowi zdrowia, właściwej w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia, gotowości podłączenia swoich systemów do systemu teleinformatycznego pod nazwą Elektroniczna Platforma Gromadzenia, Analizy i Udostępnienia Zasobów Cyfrowych o Zdarzeniach Medycznych oraz do podłączenia się do tego systemu, nie później niż do 31 grudnia 2019 r.

Zmiany wprowadzone w ustawie o podstawowej opiece zdrowotnej:

W art. 10 ustawy dotyczącym potwierdzenia przez świadczeniobiorcę wyboru świadczeniodawcy przez złożenie deklaracji wyboru, będącej dokumentem w postaci papierowej albo elektronicznej, wnoszonym za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, opatrzonym kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem zaufanym, uchylony został ust 2. stanowiący, że dokonanie wyboru może nastąpić za pomocą systemu teleinformatycznego SIM, o którym mowa w art. 10 ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia.

Ponadto uchylony został ust. 6 stanowiący, że deklaracje wyboru świadczeniodawca przechowuje w module podstawowym SIM, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt. 1 ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia.

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza