28 kwietnia 2007

Nowe przepisy prawne

I. 23 stycznia 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 5 stycznia 2007 r. w sprawie powołania Pediatrycznego Zespołu Ekspertów ds. Programu Szczepień Ochronnych, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 1, poz. 3.

Do zadań Zespołu należy:
1) dokonywanie analizy aktualnego programu szczepień ochronnych pod kątem spójności z bieżącą sytuacją epidemiologiczną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i na świecie oraz regulacjami z zakresu szczepień ochronnych stosowanymi w Unii Europejskiej, jak i dostępnymi preparatami szczepionkowymi,
2) przygotowanie założeń programów szczepień ochronnych oraz założeń projektów aktów normatywnych w zakresie szczepień ochronnych,
3) opracowywanie i opiniowanie długofalowej strategii szczepień ochronnych,
4) opracowywanie i opiniowanie propozycji zmian legislacyjnych w zakresie szczepień ochronnych,
5) wyrażanie opinii w innych sprawach
z zakresu szczepień ochronnych niż wymienione w pkt 1-4.

II. 31 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 3 stycznia 2007 r. w sprawie wzoru wniosku o rozpoczęcie badania klinicznego produktu leczniczego oraz wydanie przez komisję bioetyczną opinii
o badaniu klinicznym produktu leczniczego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 6, poz. 46.

III. 1 lutego 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7, poz. 48.

IV. 1 lutego 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 19 stycznia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie specjalizacji lekarzy
i lekarzy dentystów, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 13, poz. 85.

Czas trwania specjalizacji w dziedzinie onkologii klinicznej dla lekarzy mających specjalizację II stopnia w dziedzinie chemioterapii nowotworów jest nie krótszy niż 6 miesięcy, w zakresie pozostałych specjalności podstawowych – nie krótszy niż 5 lat, w przypadku lekarzy mających odpowiednią specjalizację I stopnia – nie krótszy niż 3 lata, a w przypadku lekarzy mających odpowiednią specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w podstawowej dziedzinie medycyny – nie krótszy niż 2 lata.
Okres trwania specjalizacji w ramach rezydentury ulega przedłużeniu o czas nieobecności w pracy:
1) w przypadkach określonych w przepisach Kodeksu pracy dot. niezdolności do pracy i uprawnień pracowników związanych z rodzicielstwem,
2) w przypadkach przewidzianych w art. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (Dz. U. nr 31, poz. 267 ze zm.), tj. zasiłek chorobowy, zasiłek macierzyński, zasiłek opiekuńczy i świadczenie rehabilitacyjne,
3) z powodu urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę, jednak nie dłużej niż 3 miesiące w okresie trwania specjalizacji.

Lekarz, który uzyskał tytuł specjalisty
w podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny w ramach rezydentury, nie może ubiegać się ponownie o odbywanie innej specjalizacji, odpowiednio w podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny.
Lekarz, który uzyskał tytuł specjalisty
w podstawowej dziedzinie medycyny
w ramach rezydentury, może ubiegać się o odbycie jeszcze jednej specjalizacji
w tym trybie, z uwzględnieniem przepisów załącznika nr 2 do rozporządzenia, w następujących podstawowych dziedzinach medycyny:
1) audiologia i foniatria, 2) chirurgia klatki piersiowej, 3) chirurgia plastyczna, 4) epidemiologia, 5) kardiochirurgia, 6) kardiologia, 7) medycyna nuklearna, 8) neonatologia, 9) onkologia kliniczna, 10) psychiatria dzieci i młodzieży, 11) transfuzjologia kliniczna.

Za zgodą kierownika specjalizacji lekarz odbywający specjalizację w ramach rezydentury może wnioskować do pracodawcy o skrócenie okresu przedłużenia umowy z przyczyn określonych na wstępie, jednak o okres nie dłuższy niż 30 dni.
Przepisy dot. przedłużenia okresu trwania specjalizacji stosuje się również do lekarzy odbywających specjalizację w trybie innym niż rezydentura.
W uzasadnionych przypadkach minister zdrowia może wyrazić zgodę na dodatkowe przedłużenie okresu trwania specjalizacji.
Kierownik specjalizacji oraz lekarz specjalista kierujący stażem kierunkowym mogą prowadzić jednocześnie specjalizację nie więcej niż trzech lekarzy.
Kierownik specjalizacji jednocześnie może dodatkowo kierować stażem kierunkowym nie więcej niż dwóch lekarzy.
Do obowiązków kierownika specjalizacji należy poinformowanie pracodawcy lekarza odbywającego specjalizację w trybie rezydentury oraz WCZP o zakończeniu szkolenia, zgodnie z programem specjalizacji, w przypadku gdy minister zdrowia skrócił okres odbywania specjalizacji na podstawie opinii zespołu ekspertów, w terminie 7 dni od dnia potwierdzenia tego faktu w karcie szkolenia celem rozwiązania umowy o pracę.
Kierownik specjalizacji potwierdza lekarzowi odbycie szkolenia zgodnie z programem specjalizacji w karcie szkolenia specjalizacyjnego – nie wcześniej niż z dniem rozwiązania umowy.
W przypadku gdy lekarzowi odbywającemu specjalizację w trybie rezydentury do zakończenia umowy o pracę lub zakończenia specjalizacji w trybie innym niż rezydentura pozostał do wykorzystania urlop wypoczynkowy, kierownik specjalizacji może potwierdzić odbycie szkolenia zgodnie z programem specjalizacji w karcie szkolenia specjalizacyjnego – nie wcześniej niż z dniem poprzedzającym rozpoczęcie tego urlopu.
Lekarz przed przystąpieniem do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego składa do właściwego WCZP następujące dokumenty:
1) wniosek o przystąpienie do PES,
2) kartę szkolenia specjalizacyjnego,
3) indeks wykonanych zabiegów i procedur medycznych.

Dokumenty, wraz ze szczegółowym planem albo indywidualnym harmonogramem odbywania specjalizacji, lekarz może złożyć do 31 lipca albo do 31 grudnia – w terminie nie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia zaliczenia szkolenia specjalizacyjnego przez kierownika specjalizacji.
W przypadku PES w dziedzinie urologii – dokumenty, wraz ze szczegółowym planem albo indywidualnym harmonogramem odbywania specjalizacji, lekarz może złożyć na trzy miesiące przed terminem PES ustalonym w danej sesji przez konsultanta krajowego w dziedzinie urologii.
Lekarz odbywający specjalizację w trybie rezydentury składa właściwemu WCZP, poza wymienionymi dokumentami, kopię świadectwa pracy z ostatnio zatrudniającej go jednostki.

1. Lekarz może przystępować do PES trzy razy, a w przypadkach, o których mowa w pkt 4, cztery razy.
2. Lekarz uzyskuje wynik negatywny PES, jeżeli uzyska taki wynik choćby z jednej części PES. W takim przypadku lekarz może złożyć wniosek do PKE, co najmniej na miesiąc przed rozpoczęciem sesji egzaminacyjnej, o wyznaczenie drugiego terminu PES.
3. W razie dwukrotnego negatywnego wyniku PES, a także w razie dwukrotnego nieprzystąpienia w wyznaczonym terminie do PES – lekarz może wystąpić do PKE z wnioskiem o przystąpienie do egzaminu w następnej sesji egzaminacyjnej. W razie nieprzystąpienia do jednej z części PES lekarz może wystąpić do PKE z wnioskiem o przystąpienie tylko do tej części PES. Trzeci termin przystąpienia do PES musi być wyznaczony nie później niż 36 miesięcy od daty potwierdzenia odbycia specjalizacji w karcie szkolenia specjalizacyjnego przez kierownika specjalizacji.
4. W razie trzeciego negatywnego wyniku PES lub upływu terminu, o którym mowa wyżej, lekarz może przystąpić do PES w czwartym, ostatecznym terminie, jeżeli PKE uzna, że zaistniały okoliczności uzasadniające dopuszczenie tego lekarza do PES. Czwarty, ostateczny termin wyznacza się w nieprzekraczalnym terminie 1 roku, licząc od terminu egzaminu wyznaczonego po raz trzeci.

Lekarz mający stopień naukowy doktora habilitowanego i odpowiedni dorobek zawodowy w szczegółowej dziedzinie medycyny wymienionej w wykazie specjalności lekarskich w szczegółowych dziedzinach medycyny określonych w załączniku nr 1 do rozporządzenia może złożyć wniosek o skierowanie go do odbywania tej specjalizacji bez postępowania kwalifikacyjnego, na wniosek właściwego konsultanta krajowego.
W przypadku lekarza, o którym mowa wyżej, kierownik specjalizacji może wystąpić, za pośrednictwem CMKP, do ministra zdrowia o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego, w części lub w całości, szczegółowego programu właściwej specjalizacji.
W przypadku lekarza mającego stopień naukowy doktora habilitowanego i odpowiedni dorobek zawodowy w szczegółowej dziedzinie medycyny, zakwalifikowanego do odbywania specjalizacji w trybie postępowania kwalifikacyjnego, kierownik specjalizacji w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym może wystąpić, za pośrednictwem CMKP, do ministra zdrowia o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego, w części lub w całości, szczegółowego programu specjalizacji.

Minister zdrowia, na wniosek dyrektora CMKP, sporządzony na podstawie opinii powołanego przez niego zespołu, może uznać dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa wyżej, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego, w części lub w całości, szczegółowego programu właściwej specjalizacji, a w przypadku uznania za równoważny w całości – podjąć decyzję o dopuszczeniu tego lekarza do PES.

Uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza, o którym mowa wyżej, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w całości szczegółowego programu specjalizacji następuje pod warunkiem, że czas wykonywania przez lekarza, mającego specjalizację w podstawowej dziedzinie medycyny, czynności naukowych i zawodowych w pełnym wymiarze godzin, nie będzie krótszy niż czas trwania danej specjalizacji, z wyłączeniem specjalizacji w następujących dziedzinach:
1) angiologia, 2) balneologia i medycyna fizykalna, 3) chirurgia onkologiczna, 4) diabetologia, 5) ginekologia onkologiczna, 6) hipertensjologia, 7) kardiologia dziecięca, 8) medycyna paliatywna, 9) medycyna sportowa, 10) neurologia dziecięca, 11) neuropatologia, 12) onkologia i hematologia dziecięca, 13) otolaryngologia dziecięca, 14) seksuologia, 15) toksykologia kliniczna, 16) transplantologia kliniczna, 17) urologia dziecięca.
Uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza, o którym mowa wyżej, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części szczegółowego programu specjalizacji następuje pod warunkiem, że łączny czas wykonywania przez lekarza, mającego specjalizację w podstawowej dziedzinie medycyny, czynności naukowych i zawodowych w pełnym wymiarze godzin oraz czas specjalizacji pozostały do odbycia, nie będzie krótszy niż czas trwania danej specjalizacji, z wyłączeniem specjalizacji
w ww. dziedzinach.

Wykaz specjalności lekarskich
i lekarsko-dentystycznych

I. Wykaz specjalności lekarskich w podstawowych dziedzinach medycyny:

1. anestezjologia i intensywna terapia, 2. audiologia i foniatria, 3. chirurgia dziecięca, 4. chirurgia klatki piersiowej, 5. chirurgia ogólna, 6. chirurgia plastyczna, 7. chirurgia szczękowo-twarzowa, 8. choroby wewnętrzne, 9. choroby zakaźne, 10. dermatologia i wenerologia, 11. diagnostyka laboratoryjna, 12. epidemiologia, 13. genetyka kliniczna, 14. kardiochirurgia, 15. kardiologia, 16. medycyna nuklearna, 17. medycyna pracy, 18. medycyna ratunkowa, 19. medycyna rodzinna, 20. medycyna sądowa, 21. medycyna transportu, 22. mikrobiologia lekarska, 23. neonatologia, 24. neurochirurgia, 25. neurologia, 26. okulistyka, 27. onkologia kliniczna, 28. ortopedia i traumatologia narządu ruchu, 29. otorynolaryngologia, 30. patomorfologia, 31. pediatria, 32. położnictwo i ginekologia, 33. psychiatria, 34. psychiatria dzieci i młodzieży, 35. radiologia i diagnostyka obrazowa, 36. radioterapia onkologiczna, 37. rehabilitacja medyczna, 38. transfuzjologia kliniczna, 39. urologia, 40. zdrowie publiczne.

II. Wykaz specjalności lekarskich w szczegółowych dziedzinach medycyny:

1. alergologia, 2. angiologia, 3. balneologia i medycyna fizykalna, 4. chirurgia naczyniowa, 5. chirurgia onkologiczna, 6. choroby płuc, 7. diabetologia, 8. endokrynologia, 9. farmakologia kliniczna, 10. gastroenterologia, 11. geriatria, 12. ginekologia onkologiczna, 13. hematologia, 14. hipertensjologia, 15. immunologia kliniczna, 16. kardiologia dziecięca, 17. medycyna paliatywna, 18. medycyna sportowa, 19. nefrologia, 20. neurologia dziecięca, 21. neuropatologia, 22. onkologia i hematologia dziecięca, 23. otorynolaryngologia dziecięca, 24. reumatologia, 25. seksuologia, 26. toksykologia kliniczna, 27. transplantologia kliniczna, 28. urologia dziecięca.
III. Wykaz specjalności lekarsko-dentystycznych w podstawowych dziedzinach medycyny:

1. chirurgia stomatologiczna, 2. chirurgia szczękowo-twarzowa, 3. ortodoncja, 4. periodontologia, 5. protetyka stomatologiczna, 6. stomatologia dziecięca, 7. stomatologia zachowawcza z endodoncją, 8. zdrowie publiczne, 9. epidemiologia.

V. 7 lutego 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 2 stycznia 2007 r. w sprawie prowadzenia prac nad opracowaniem i realizacją programów zdrowotnych, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 1, poz. 1

VI. 20 lutego 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 25 stycznia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie konsultantów krajowych i wojewódzkich, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 23, poz. 143.

Właściwy organ powołuje, w miejsce dotychczasowego konsultanta krajowego albo w miejsce dotychczasowego konsultanta wojewódzkiego, odpowiedniego konsultanta, jeżeli:
1) dotychczasowy konsultant złożył rezygnację z pełnionej funkcji,
2) w ocenie tego organu, dotychczasowy konsultant nie realizuje powierzonych mu zadań i uprawnień lub zaistniały okoliczności uniemożliwiające ich dalsze wykonywanie.
W przypadkach przewidzianych w pkt 1 minister zdrowia może powołać konsultanta krajowego z pominięciem procedur wymienionych w rozporządzeniu.
Konsultant powołany w trybie określonym wyżej pełni swoje obowiązki do dnia powołania konsultanta krajowego zgodnie z przepisami rozporządzenia, jednak nie dłużej niż przez 6 miesięcy.

VII. 21 lutego 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia 12 stycznia 2007 r.
o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 17, poz. 95.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 39 z 2004 r., poz. 353 ze zm.), prawo do wcześniejszej emerytury przysługuje również ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r., a przed 1 stycznia 1969 r., jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

1) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa,
2) warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do 31 grudnia 2007 r.

VIII. 22 lutego 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie wykazu chorób, które uzasadniają podjęcie decyzji o wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatela UE lub członka rodziny niebędącego obywatelem UE
z powodu zagrożenia dla zdrowia publicznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 1, poz. 112.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej
i członków ich rodzin (Dz. U. nr 144, poz. 1043), obywatelowi UE lub członkowi rodziny niebędącemu obywatelem UE, którzy nie mają prawa stałego pobytu, może być wydana decyzja o wydaleniu
z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
w przypadku gdy ich pobyt na tym terytorium stanowi zagrożenie dla obronności lub bezpieczeństwa państwa albo ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego lub zdrowia publicznego.
Choroba, której objawy wystąpią po upływie 3 miesięcy od dnia wjazdu obywatela UE lub członka rodziny niebędącego obywatelem UE na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie może stanowić podstawy do wydalenia z powodu zagrożenia dla zdrowia publicznego.
Minister zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wykaz chorób, które uzasadniają podjęcie decyzji o wydaleniu obywatela UE lub członka rodziny niebędącego obywatelem UE z powodu zagrożenia dla zdrowia publicznego.
W rozporządzeniu powinny być uwzględnione tylko choroby epidemiczne określone przez Światową Organizację Zdrowia oraz inne choroby wysoce zakaźne
i szczególnie niebezpieczne, które podlegają zwalczaniu u obywateli polskich na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U. nr 126, poz. 1384 ze zm.).
Wykaz chorób, które uzasadniają podjęcie decyzji o wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatela UE lub członka rodziny niebędącego obywatelem UE z powodu zagrożenia dla zdrowia publicznego:
1. cholera,
2. dżuma,
3. żółta gorączka oraz inne wirusowe gorączki krwotoczne,
4. zespół ostrej niewydolności oddechowej SARS,
5. gruźlica płuc w okresie prątkowania,
6. nagminne porażenie dziecięce oraz inne ostre porażenie wiotkie (w tym zespół Guillaina-Barrégo).

IX. 22 lutego 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 stycznia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu zakładów psychiatrycznych i zakładów leczenia odwykowego przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających oraz składu, trybu powoływania i zadań komisji psychiatrycznej ds. środków zabezpieczających, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 18, poz. 113.

W przypadku braku wolnych miejsc
w zakładzie psychiatrycznym lub zakładzie leczenia odwykowego właściwym ze względu na obszar działania według miejsca zamieszkania sprawcy – Komisja może wskazać jako miejsce wykonywania środka zabezpieczającego inny zakład psychiatryczny lub zakład leczenia odwykowego dysponujący odpowiednimi warunkami zabezpieczenia.

X. 1 marca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie prezesa Rady Ministrów
z dnia 8 lutego 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie nadania statutu Narodowemu Funduszowi Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 24, poz. 147.

W skład centrali Funduszu wchodzą następujące komórki organizacyjne:

1) Gabinet Prezesa Funduszu, 2) Biuro Rady Funduszu, 3) Biuro Komunikacji Społecznej, 4) Biuro Kadr i Szkoleń, 5) Departament Informatyki, 6) Biuro Prawne, 7) Departament Świadczeń Opieki Zdrowotnej, 8) Departament Gospodarki Lekami, 9) Departament Spraw Świadczeniobiorców, 10) Rzecznik Praw Pacjenta, 11) Departament ds. Służb Mundurowych, 12) Departament Ekonomiczno-Finansowy, 13) Biuro Księgowości, 14) Departament Współpracy Międzynarodowej, 15) Biuro Administracyjno-Gospodarcze, 16) Zespół Audytorów Wewnętrznych, 17) Pełnomocnik ds. Ochrony Informacji Niejawnych, 18) Specjalista ds. BHP, 19) Zespół Kontroli Wewnętrznej.
W skład oddziału wojewódzkiego Funduszu wchodzą następujące komórki organizacyjne:

1) Rzecznik Prasowy, 2) Wydział Kadr
i Szkoleń, 3) Wydział Informatyki, 4) Zespół Radców Prawnych, 5) Wydział Świadczeń Opieki Zdrowotnej, 6) Wydział Gospodarki Lekami, 7) Wydział Spraw Świadczeniobiorców, 8) Rzecznik Praw Pacjenta, 9) Wydział ds. Służb Mundurowych, 10) Wydział Ekonomiczno-Finansowy, 11) Wydział Księgowości, 12) Wydział Organizacyjny, 13) Wydział Współpracy Międzynarodowej, 14) Wydział Administracyjno-Gospodarczy, 15) Pełnomocnik ds. Ochrony Informacji Niejawnych, 16) Specjalista ds. BHP, 17) Zespół Kontroli Wewnętrznej.
W przypadkach uzasadnionych liczbą świadczeniobiorców zarejestrowanych w danym oddziale wojewódzkim Funduszu i zakresem wykonywanych przez niego zadań dyrektor oddziału wojewódzkiego może połączyć komórki organizacyjne wymienione wyżej, po uzyskaniu pozytywnej opinii prezesa Funduszu.
Szczegółową organizację komórek organizacyjnych oddziałów wojewódzkich Funduszu, w tym delegatur oddziałów, oraz zakres ich zadań określają regulaminy organizacyjne tych oddziałów nadane przez dyrektorów oddziałów wojewódzkich Funduszu, po uzyskaniu pozytywnej opinii prezesa Funduszu.

XI. 1 marca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 lutego 2007 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących formy i treści wzorcowych i roboczych medycznych procedur radiologicznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 24, poz. 161.

Wzorcowa medyczna procedura radiologiczna składa się z części ogólnej i części szczegółowej.
Część ogólna procedury wzorcowej zawiera:
1) nazwę procedury i jej identyfikator,
2) cel procedury,
3) stopień (tytuł) naukowy oraz imię i nazwisko autora (autorów) procedury,
4) datę umieszczenia procedury w wykazie publikowanym w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia,
5) wykaz jednostek chorobowych, do których dana procedura ma zastosowanie, w zakresie diagnozowania lub leczenia,
6) zasadnicze informacje o naukowych podstawach metod diagnostycznych lub leczniczych zastosowanych w procedurze,
7) bezwzględne i względne przeciwwskazania medyczne do zastosowania procedury,
8) wymagania dotyczące postępowania
z kobietami w ciąży, karmiącymi piersią, jeżeli procedura tego wymaga, oraz
z osobami poniżej 16. roku życia, ze szczególnym uwzględnieniem niemowląt,
9) zalecane rodzaje urządzeń radiologicznych oraz ich podstawowe parametry techniczne istotne dla stosowanej procedury,
10) wymagania dotyczące pomieszczeń
i wyposażenia pomocniczego,
11) wykaz personelu biorącego udział
w realizacji procedury i kwalifikacje wymagane od tego personelu,
12) zasady oceny skierowania na badanie lub leczenie,
13) opis możliwości wystąpienia interakcji lekowych,
14) opis możliwych źródeł błędów proceduralnych lub technicznych,
15) informacje o okolicznościach wymagających specjalnej uwagi i ostrożności w stosowaniu procedury,
16) opis przygotowania pacjenta do badania lub leczenia uwzględniający zasady ochrony radiologicznej pacjenta,
17) wykaz zagadnień wymagających dalszych badań lub postępowania leczniczego po zastosowaniu procedury,
18) wykaz piśmiennictwa naukowego mającego zastosowanie do opracowania procedury, w tym zalecenia Komisji Europejskiej i towarzystw naukowych.

Ponadto przepisy rozporządzenia określają część szczegółową:

– diagnostycznej procedury wzorcowej
z zakresu medycyny nuklearnej,
– terapeutycznej procedury wzorcowej
z zakresu medycyny nuklearnej,
– procedury wzorcowej z zakresu teleradioterapii,
– procedury wzorcowej z zakresu brachyterapii,
– procedury wzorcowej z zakresu rentgenodiagnostyki,
– procedury wzorcowej z zakresu radiologii zabiegowej.

Robocze medyczne procedury radiologiczne stosowane w jednostce ochrony zdrowia opracowuje się w formie pisemnej
w postaci dokumentu (protokołu postępowania) lub elektronicznego pliku tekstowego w formacie danych zgodnym
z przepisami w sprawie minimalnych wymagań dla systemów teleinformatycznych i archiwizuje u kierownika jednostki ochrony zdrowia.
Kopie procedur roboczych są przekazywane przez kierownika jednostki ochrony zdrowia do poszczególnych komórek organizacyjnych jednostki ochrony zdrowia, w zakresie odpowiadającym prowadzonej przez te komórki działalności leczniczej lub diagnostycznej.
Jeżeli w jednostce ochrony zdrowia nie ma wydzielonych komórek organizacyjnych, procedury robocze przypisane są do konkretnego urządzenia radiologicznego i obowiązek archiwizowania oraz udostępniania procedur spoczywa na pełnomocniku ds. systemu jakości.
Osoby ponoszące odpowiedzialność kliniczną obowiązane są do zapoznania się z procedurą roboczą i fakt ten potwierdzają podpisem pod tekstem protokołu postępowania.
Robocza medyczna procedura radiologiczna zawiera:

1) nazwę procedury wzorcowej i jej identyfikator,
2) stopień (tytuł) naukowy oraz imię i nazwisko autora (autorów) procedury roboczej,
3) nazwę, typ, numer identyfikacyjny urządzenia radiologicznego stosowanego
w procedurze,
4) nazwiska osób uprawnionych do realizacji procedury i ich kwalifikacje,
5) opis postępowania w zakresie oceny skierowania na badanie lub leczenie,
6) opis pomieszczenia, w którym wykonywana jest procedura,
7) wykaz wyposażenia pomocniczego mającego zastosowanie w procedurze,
8) stosowane fizyczne parametry pracy urządzeń radiologicznych,
9) szczegółowy opis postępowania medycznego w trakcie wykonywania badań lub leczenia,
10) szczegółowy opis obsługi urządzenia radiologicznego,
11) dokumentację wyników badań lub postępowania leczniczego,
12) wykaz odstępstw od procedury wzorcowej wraz z uzasadnieniem,
13) zasady ochrony radiologicznej pacjenta,
14) podpisy osób uprawnionych do realizacji procedury.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza